Paul Haimon was een schrijver tussen generaties

In dit artikel:

Paul Haimon (pseudoniem van Willy Laugs, 1913–1996) groeide op in Ohé en Laak en liet zich al jong inspireren door literatuur; zijn naam combineerde een hommage aan Paul Claudel met een figuur uit een Frankische sage. Na zijn gymnasiumopleiding op Rolduc debuteerde hij in 1936 met de dichtbundel Trophee. Tijdens de Tweede Wereldoorlog weigerde Haimon toe te treden tot de Kultuurkamer en kon daardoor vijf jaar lang niet publiceren; direct na de bevrijding verschenen in 1945 twee bundels: Gevecht met het dier en Een liefde.

Vanaf 1946 bouwde hij een lange carrière op als kunst- en cultuurredacteur voor het Limburgs Dagblad en via de Limburgia Pers ook voor andere regionale kranten. Hij schreef monografieën over Limburgse beeldend kunstenaars en fungeerde als inleider bij tal van exposities. Als oprichter van het Letterkundig Centrum Limburg speelde hij een belangrijke rol in het literaire leven van de provincie.

Haimon verwierf vooral bekendheid als prozaschrijver. In romans als Lentestorm, Gudela, Winterlicht, Pastorale en Het landgoed Solitudo zette hij religieuze, landelijke en typisch Limburgse thema’s met sociale inslag neer, in de traditie van Marie Koenen. Zijn hoogtepunt was de sociaal-realistische roman De weg over de grens (1958), die het leven van grensarbeiders rond 1900 belichtte en ruime lof van de pers kreeg. Daarna verscheen vooral de novelle Mensenvisser; waarom hij op dat punt als romanschrijver stopte, blijft onduidelijk — mogelijk speelde de kloof met vernieuwende generaties schrijvers een rol, hoewel hij hun werk wel steunde.

In 1999 verscheen een bundel essays over zijn werk: Hier gebeurt het. Visies op Paul Haimon, waarin zijn betekenis voor Limburgse cultuurjournalistiek en literatuur wordt geëvalueerd.